નોંતરેલું દુઃખ .."
*****************✒️દીપિકા ચાવડા 'તાપસી'
ડૉક્ટરે રૂમાલથી આંસુ લુછ્યા. આંખો બંધ કરીને ખુરશીમાં બેઠા. વળી પાછા ઊભા થયા. પોતાનાથી આ શું થઈ ગયું? નો સવાલ એમને જંપવા દેતો નથી. વળી પાછા એમનાં પગ એ સ્પેશિયલ રૂમ તરફ વળે છે. એમ જ મા - દીકરીના મસ્તકે હાથ ફેરવતા ફેરવતા આંખો ચૂવે છે. આ ક્રમ નિત્યનો થઈ ગયો છે. ડૉ. મનસુખ મહેતાની દુનિયા એટલે આ હોસ્પિટલનો સ્પેશિયલ રૂમ!
રોજ નજર સમક્ષ કંઈ ચકરાય છે. ડૉ. કણસે છે, રડે છે. એ પીડા, એ દર્દનું કોઈ મારણ નથી. કોઈ ઉપાય નથી અને ન ચાહવા છતાંય ડૉ.મહેતા સમક્ષ એ બની ગયેલી ઘટના તાદ્રશ થાય છે. હા હા મને યાદ છે. હું ભૂલવા મથું છું પણ... મારી જિંદગીનો એ કારમો કાળ હું ભૂલી શકું એમ નથી. હા.... મને યાદ છે... મેં... હા... મેં જ.....હાથે કરીને સર્જેલા એ ગોઝારા દિવસો !
હા જ્યારે મંથનને અહીં લાવવામાં આવ્યો હતો. એ દિવસે પૂનમની રાત હતી. વાતાવરણમાં પણ ચાંદની રાતની શીતળતા પ્રસરી ગઈ હતી. બગીચામાં સુંદર પુષ્પોની મહેંક પ્રસરી રહી હતી અને બધા દર્દીઓ આ આહ્લાદક વાતાવરણનો આસ્વાદ કરતાં કરતાં ભોજન કરતાં હતાં. કેટલાક પોતાની મસ્તીમાં મસ્ત બની તોફાન મસ્તી પણ કરી લેતાં હતાં.
અચાનક જ.....
જોરથી સાયરન વગાડતી એમ્બ્યુલન્સ પ્રાંગણમાં આવી પહોંચી. સૌ સ્તબ્ધ બની એ તરફ જોવા લાગ્યા. મિ.મહેતા ઝડપથી એ તરફ દોડ્યા.
"ડૉ. પૌલોમી...ડૉ. પટેલ...હરી અપ... જલ્દી આવો" બોલતાં જ આગળ દર્દી તરફ ધસ્યા... ડૉ.પૌલોમી, ડૉ.પટેલના આવતાં જ અંદરથી એક યુવાનને દોરડાથી બાંધેલી હાલતમાં જોઈને સૌ પરિસ્થિતિને પામી ગયા. ડૉ.પૌલોમી અને ડૉ. પટેલ સાથે મિ.મહેતાએ પોતાની કેબિન તરફ જાણે દોટ જ મૂકી.
રસ્તામાં જ એમણે દર્દી સાથે આવેલા ડૉક્ટર પાસેથી ફાઈલ લઈને એમાં નજર ફેરવી લીધી. કેબિનમાં પહોંચતા જ..."ડૉ. પૌલોમી એન્ડ ડૉ.પટેલ ધીઝ ઈઝ મંથન, હી ઈઝ અન્ડર બ્રેઈન સ્ટ્રોક.... હી ઈઝ સીરીયસ..." આજથી એની સારવારની સંપૂર્ણ જવાબદારી આપ બેઉની છે.
"જી સર" અમે તૈયાર છીએ કહેતાં જ ડૉ.પૌલોમીએ ડૉ.મહેતા પાસેથી કેસ ફાઈલ લીધી અને ડૉ. પટેલ સાથે ચાલતા થયા.
"ડોક્ટર પટેલ ચાલો અત્યારથી જ આપણે મંથનની ટ્રીટમેન્ટ શરૂ કરી દઈએ સૌ પહેલા એની પાસે જઈને વાત કરી જોઈએ... શું રિસ્પોન્સ છે મંથનનો ? એનો ખ્યાલ આવી જશે એમ બોલતા બેઉ મંથન તરફ ગયા. હા....મંથન પણ એમને એકીટશે નીરખી રહ્યો હતો. જાણે એના હૈયામાં પણ કોઈ વાતનું મનોમંથન ચાલતું ન હોય!
મંથનની પીઠ અને માથા પર હેતથી હાથ ફેરવતા ડોક્ટર પૌલોમી પણ મંથન તરફ જાણે પ્રશ્નાર્થ ભરી નજરે નીરખે છે...!!
"કેમ છે મંથન ? જો અહીં આ બધા સાથે આપણે રોજ રમવાનું, મસ્તી કરવાની અને આનંદ કરવાનો... બોલ આવીશ ને અમારી સાથે...? મંથને પણ કહ્યાગરા બાળકની જેમ માથું હલાવીને જાણે સંમતિ આપી દીધી અને ડોક્ટર પૌલોમીને તાકી રહ્યો. ડોક્ટર પટેલે જરૂરી દવા ઇન્જેક્શન આપ્યા અને હવે મંથન શાંતિની નીંદર માણવા લાગ્યો.
લગાતાર નિરંતર મંથનની સારવાર કરતા કરતા મંથન સાથે જાણે આત્મીયતાનો સંબંધ બંધાઈ ગયો હતો. રોજ રોજ ડોક્ટર પૌલોમી અને ડોક્ટર પટેલ મંથનની અપડેટ લેતા રહેતા. મંથન ધીરે ધીરે સ્વસ્થ થવા લાગ્યો અને અચાનક એક દિવસ.......
સૌ ગભરાયેલા અને ડરેલા મંથનની આસપાસ વીંટળાઈ ગયેલા અને મંથનના ગાંડપણે આજે જાણે માઝા મૂકી દીધી હતી. એની આંખો જ ઘણું ઘણું કહી જતી હતી ને ડોક્ટર મહેતા દોડતા ત્યાં પહોંચ્યા અને મંથનનું આ રૂપ જોઈને જાણે ડઘાઈ જ ગયા.... પણ પરિસ્થિતિને સંભાળી લીધી અને મંથનને પણ.....
ડોક્ટર પૌલોમી આજે બેચેન હતી. મંથનની સારવાર કરતા કરતા અને એનાં દુઃખ દર્દનો અહેસાસ કરતા મંથન પ્રતિ ન સમજી શકાય એવું એક આકર્ષણ થયું હતું. એની બેચેનીનું કારણ પણ આ જ હતું. ડોક્ટર પૌલોમી પોતાના બેડ પરથી ઉતરી ગેરેજ તરફ ચાલી ગાડી સ્ટાર્ટ કરી. એનાં અવાજે ડોક્ટર મહેતા અગાસીમાં આવ્યા.
"પૌલોમી અત્યારે અડધી રાત્રે ક્યાં જાય છે?" કારણ કે હોસ્પિટલમાંથી કોઈ ઈમરજન્સી કેસ આવે તો કોલ પોતાના પર આવે તો પૌલોમી ? પૌલોમી એ પિતાજી સામે જોયું. "એમ જ નિંદર નથી આવતી તો હોસ્પિટલ જતી આવું." કહીને ગાડીને ગતિ આપી. ડોક્ટર મહેતા જમાનાના ખાધેલ હતા. પોતાની દીકરીના વર્તનને જાણી ગયા હતા. એ મનમાં જ લવ્યા. "આ મંથનનું કંઈક કરવું પડશે."
અચાનક જ એક દિવસ......
ડોક્ટર પૌલોમીની ગાડીનો હોર્ન વાગ્યો. મંથને એ દિશામાં જોયું. ડોક્ટર પૌલોમીને ગાડીમાંથી ઉતરતી જોઈને મંથનના ગાંડપણના હાવભાવ બદલાયા. પૌલોમી ધીમી ચાલે મંથન તરફ ચાલી. સ્ટાફને આમ ડઘાયેલો જોઈ પૂછ્યું, "શું થયું?" જવાબની રાહ જોયા વગર જ એણે હુકમ કર્યો, "મંથન ને છોડી દો."
"પણ બેટા....એનું આજનું વર્તન જોખમી છે."
"ભલે હું છું ને !" વળી આગળ બોલી, "પપ્પા ક્યારેક માનસિક રોગીને આપણે એને ન ગમતું કરીએ ને એ બાળકની જેમ જીદ કરે અને આપણે એની જીદને પણ ગાંડપણ તરીકે જ જોઈએ છીએ." કહેતી મંથનને મુક્ત કરવા લાગી અને ઘોર આશ્ચર્ય....!! મંથન કોઈ ડાહ્યા ડમરા બાળકની જેમ બગીચા તરફ ચાલ્યો.
"મિસ્ટર મંથન ! શું તમે આ આઘાત માંથી બહાર નહીં આવો ?"
પપ્પા i know well કે મંથન મારો દર્દી છે ને હું એની ડોક્ટર.
"બેટા પણ ?"
પૌલોમી એ કહેવા ખાતર જ કહી દીધું હતું પણ શું હવે મારા અને મંથનના વચમાં માત્ર દર્દી અને ડોક્ટરનો જ સંબંધ છે ? એ મનમાં વિચારી રહી અને મંથનને અનુસરી એની પાછળ જતા જતા મંથનની પીઠને જોઈ રહી. ઘણીવાર માણસની પૂંઠ પણ ઘણું બધું કહેતી હોય છે.
ડોક્ટર પૌલોમીને મંથનની પૂઠની આરપાર એનાં હૈયા પર પડેલો કારમો ઘા દેખાયો અને એની આંખના ખૂણે ભેજ છવાયો પણ ડોક્ટર મનસુખ મહેતાએ ડોક્ટર પૌલોમીની ભીની બનેલી આંખ ભલે જોઈ ન હતી. એ સિવાય પૌલોમીનું મંથન પ્રતિનું કુણું વલણ એમને ઘણું ઘણું કહી રહ્યું હતું ને પોતે સતર્ક રહેવું પડશે એમ જાત સાથે સંમતિ સાધી લીધી.
પરિણામ એ જ આવ્યું કે જે ડોક્ટર મહેતા ચાહતા હતા પણ ઘણીવાર ઈચ્છિત પરિણામ પાછળ દુખ છુપાયેલું હોય છે. મંથન ડોક્ટર પૌલોમી અને ડોક્ટર પટેલની અથાગ મહેનતે સાજો થઈ ગયો હતો. એ જોઈને ડોક્ટર મહેતાએ રાજી થવું જોઈએ. પણ ના પોતાની ડોક્ટર પુત્રી મંથન પ્રતિ ઢળી હતી એ એમને ના ગમતી વાત હતી. બીજું પોતાના જક્કી વલણને લઈને જીવતા ડોક્ટર મહેતાને આ પસંદ ન હતું.
એમણે લમણે હાથ મુક્યો કોઈ ભયાનક વિચારે એમના ચહેરા ઉપર સ્મિત છવાયુ. મનોમન બબડ્યા. "મારું ડોક્ટર જ્ઞાન પછી શા કામનું ?" "હમમમ..." એમ જ કરવું પડશે અને એ કાળ રાત્રી..! ડોક્ટર મહેતા અડધી રાતે દવાખાનાના કમ્પાઉન્ડમાં પ્રવેશ્યા.
એક ઇન્જેક્શન .....અને.... ગાંડપણની ચરમસીમાં..... ડોક્ટર મહેતાને ઇન્જેક્શન આપતા પરસેવો વળી ગયો. જરૂરી સૂચના આપી. બેખબર સ્ટાફ 'જીસર' કહીને પોતાના દેવતા જેવા સરને વંદી રહ્યો.
બીજા દિવસની સવાર. મંથન બેકાબુ બન્યો હતો. ડોક્ટર પૌલોમી અને ડોક્ટર પટેલ અવાચક હતા. બંનેએ પરિસ્થિતિને જાણી લીધી હતી. ડોક્ટર પૌલોમી લગભગ દોડતી એની કેબિનમાં ગઈ અને પોક મૂકીને રડી પડી.
આજે ડોક્ટર પૌલોમી એ માનસિક સંતુલન ગુમાવી દીધું છે. દીકરીની હાલત જોઈ નીલીમાબેનને પણ ચિતભ્રમ જેવું થયું છે. ડોક્ટર પટેલ હોસ્પિટલ છોડીને જતા રહ્યા છે અને ડોક્ટર મનસુખ મહેતા આજ પોતાની પત્ની અને વ્હાલસોયી દીકરીની સારવાર કરી રહ્યા છે. કદાચ મિસ્ટર મહેતા પણ???
ડોક્ટર મહેતા......
*****************✒️દીપિકા ચાવડા 'તાપસી'
કેવો વૈભવ અને ખ્યાતિ હતી ! આ પૌલોમી હોસ્પિટલની ? અરેરે, આજે જુઓ!
ડૉ.મનસુખ મહેતા અશ્રુ ભીની આંખે પોતાની વ્હાલસોયી દીકરી ડૉ. પૌલોમી તથા પત્ની નીલીમાના મસ્તકે હાથ ફેરવતા રડ્યા કરે છે. કોઈ રળ્યો ખળ્યો દર્દી આવી જાય તો ઉદાસ ચહેરે એની સારવાર કરે છે. હા બંને મા- દીકરી પાગલ થઈ ગયા છે. એ પણ પોતાની જીદ અને અક્કડ વલણને કારણે જ!
ડૉ.મનસુખ મહેતા અશ્રુ ભીની આંખે પોતાની વ્હાલસોયી દીકરી ડૉ. પૌલોમી તથા પત્ની નીલીમાના મસ્તકે હાથ ફેરવતા રડ્યા કરે છે. કોઈ રળ્યો ખળ્યો દર્દી આવી જાય તો ઉદાસ ચહેરે એની સારવાર કરે છે. હા બંને મા- દીકરી પાગલ થઈ ગયા છે. એ પણ પોતાની જીદ અને અક્કડ વલણને કારણે જ!
નોંતરેલું દુઃખ
ડૉક્ટરે રૂમાલથી આંસુ લુછ્યા. આંખો બંધ કરીને ખુરશીમાં બેઠા. વળી પાછા ઊભા થયા. પોતાનાથી આ શું થઈ ગયું? નો સવાલ એમને જંપવા દેતો નથી. વળી પાછા એમનાં પગ એ સ્પેશિયલ રૂમ તરફ વળે છે. એમ જ મા - દીકરીના મસ્તકે હાથ ફેરવતા ફેરવતા આંખો ચૂવે છે. આ ક્રમ નિત્યનો થઈ ગયો છે. ડૉ. મનસુખ મહેતાની દુનિયા એટલે આ હોસ્પિટલનો સ્પેશિયલ રૂમ!
રોજ નજર સમક્ષ કંઈ ચકરાય છે. ડૉ. કણસે છે, રડે છે. એ પીડા, એ દર્દનું કોઈ મારણ નથી. કોઈ ઉપાય નથી અને ન ચાહવા છતાંય ડૉ.મહેતા સમક્ષ એ બની ગયેલી ઘટના તાદ્રશ થાય છે. હા હા મને યાદ છે. હું ભૂલવા મથું છું પણ... મારી જિંદગીનો એ કારમો કાળ હું ભૂલી શકું એમ નથી. હા.... મને યાદ છે... મેં... હા... મેં જ.....હાથે કરીને સર્જેલા એ ગોઝારા દિવસો !
હા જ્યારે મંથનને અહીં લાવવામાં આવ્યો હતો. એ દિવસે પૂનમની રાત હતી. વાતાવરણમાં પણ ચાંદની રાતની શીતળતા પ્રસરી ગઈ હતી. બગીચામાં સુંદર પુષ્પોની મહેંક પ્રસરી રહી હતી અને બધા દર્દીઓ આ આહ્લાદક વાતાવરણનો આસ્વાદ કરતાં કરતાં ભોજન કરતાં હતાં. કેટલાક પોતાની મસ્તીમાં મસ્ત બની તોફાન મસ્તી પણ કરી લેતાં હતાં.
અચાનક જ.....
જોરથી સાયરન વગાડતી એમ્બ્યુલન્સ પ્રાંગણમાં આવી પહોંચી. સૌ સ્તબ્ધ બની એ તરફ જોવા લાગ્યા. મિ.મહેતા ઝડપથી એ તરફ દોડ્યા.
"ડૉ. પૌલોમી...ડૉ. પટેલ...હરી અપ... જલ્દી આવો" બોલતાં જ આગળ દર્દી તરફ ધસ્યા... ડૉ.પૌલોમી, ડૉ.પટેલના આવતાં જ અંદરથી એક યુવાનને દોરડાથી બાંધેલી હાલતમાં જોઈને સૌ પરિસ્થિતિને પામી ગયા. ડૉ.પૌલોમી અને ડૉ. પટેલ સાથે મિ.મહેતાએ પોતાની કેબિન તરફ જાણે દોટ જ મૂકી.
રસ્તામાં જ એમણે દર્દી સાથે આવેલા ડૉક્ટર પાસેથી ફાઈલ લઈને એમાં નજર ફેરવી લીધી. કેબિનમાં પહોંચતા જ..."ડૉ. પૌલોમી એન્ડ ડૉ.પટેલ ધીઝ ઈઝ મંથન, હી ઈઝ અન્ડર બ્રેઈન સ્ટ્રોક.... હી ઈઝ સીરીયસ..." આજથી એની સારવારની સંપૂર્ણ જવાબદારી આપ બેઉની છે.
"જી સર" અમે તૈયાર છીએ કહેતાં જ ડૉ.પૌલોમીએ ડૉ.મહેતા પાસેથી કેસ ફાઈલ લીધી અને ડૉ. પટેલ સાથે ચાલતા થયા.
"ડોક્ટર પટેલ ચાલો અત્યારથી જ આપણે મંથનની ટ્રીટમેન્ટ શરૂ કરી દઈએ સૌ પહેલા એની પાસે જઈને વાત કરી જોઈએ... શું રિસ્પોન્સ છે મંથનનો ? એનો ખ્યાલ આવી જશે એમ બોલતા બેઉ મંથન તરફ ગયા. હા....મંથન પણ એમને એકીટશે નીરખી રહ્યો હતો. જાણે એના હૈયામાં પણ કોઈ વાતનું મનોમંથન ચાલતું ન હોય!
મંથનની પીઠ અને માથા પર હેતથી હાથ ફેરવતા ડોક્ટર પૌલોમી પણ મંથન તરફ જાણે પ્રશ્નાર્થ ભરી નજરે નીરખે છે...!!
"કેમ છે મંથન ? જો અહીં આ બધા સાથે આપણે રોજ રમવાનું, મસ્તી કરવાની અને આનંદ કરવાનો... બોલ આવીશ ને અમારી સાથે...? મંથને પણ કહ્યાગરા બાળકની જેમ માથું હલાવીને જાણે સંમતિ આપી દીધી અને ડોક્ટર પૌલોમીને તાકી રહ્યો. ડોક્ટર પટેલે જરૂરી દવા ઇન્જેક્શન આપ્યા અને હવે મંથન શાંતિની નીંદર માણવા લાગ્યો.
લગાતાર નિરંતર મંથનની સારવાર કરતા કરતા મંથન સાથે જાણે આત્મીયતાનો સંબંધ બંધાઈ ગયો હતો. રોજ રોજ ડોક્ટર પૌલોમી અને ડોક્ટર પટેલ મંથનની અપડેટ લેતા રહેતા. મંથન ધીરે ધીરે સ્વસ્થ થવા લાગ્યો અને અચાનક એક દિવસ.......
સૌ ગભરાયેલા અને ડરેલા મંથનની આસપાસ વીંટળાઈ ગયેલા અને મંથનના ગાંડપણે આજે જાણે માઝા મૂકી દીધી હતી. એની આંખો જ ઘણું ઘણું કહી જતી હતી ને ડોક્ટર મહેતા દોડતા ત્યાં પહોંચ્યા અને મંથનનું આ રૂપ જોઈને જાણે ડઘાઈ જ ગયા.... પણ પરિસ્થિતિને સંભાળી લીધી અને મંથનને પણ.....
ડોક્ટર પૌલોમી આજે બેચેન હતી. મંથનની સારવાર કરતા કરતા અને એનાં દુઃખ દર્દનો અહેસાસ કરતા મંથન પ્રતિ ન સમજી શકાય એવું એક આકર્ષણ થયું હતું. એની બેચેનીનું કારણ પણ આ જ હતું. ડોક્ટર પૌલોમી પોતાના બેડ પરથી ઉતરી ગેરેજ તરફ ચાલી ગાડી સ્ટાર્ટ કરી. એનાં અવાજે ડોક્ટર મહેતા અગાસીમાં આવ્યા.
"પૌલોમી અત્યારે અડધી રાત્રે ક્યાં જાય છે?" કારણ કે હોસ્પિટલમાંથી કોઈ ઈમરજન્સી કેસ આવે તો કોલ પોતાના પર આવે તો પૌલોમી ? પૌલોમી એ પિતાજી સામે જોયું. "એમ જ નિંદર નથી આવતી તો હોસ્પિટલ જતી આવું." કહીને ગાડીને ગતિ આપી. ડોક્ટર મહેતા જમાનાના ખાધેલ હતા. પોતાની દીકરીના વર્તનને જાણી ગયા હતા. એ મનમાં જ લવ્યા. "આ મંથનનું કંઈક કરવું પડશે."
અચાનક જ એક દિવસ......
ડોક્ટર પૌલોમીની ગાડીનો હોર્ન વાગ્યો. મંથને એ દિશામાં જોયું. ડોક્ટર પૌલોમીને ગાડીમાંથી ઉતરતી જોઈને મંથનના ગાંડપણના હાવભાવ બદલાયા. પૌલોમી ધીમી ચાલે મંથન તરફ ચાલી. સ્ટાફને આમ ડઘાયેલો જોઈ પૂછ્યું, "શું થયું?" જવાબની રાહ જોયા વગર જ એણે હુકમ કર્યો, "મંથન ને છોડી દો."
"પણ બેટા....એનું આજનું વર્તન જોખમી છે."
"ભલે હું છું ને !" વળી આગળ બોલી, "પપ્પા ક્યારેક માનસિક રોગીને આપણે એને ન ગમતું કરીએ ને એ બાળકની જેમ જીદ કરે અને આપણે એની જીદને પણ ગાંડપણ તરીકે જ જોઈએ છીએ." કહેતી મંથનને મુક્ત કરવા લાગી અને ઘોર આશ્ચર્ય....!! મંથન કોઈ ડાહ્યા ડમરા બાળકની જેમ બગીચા તરફ ચાલ્યો.
"મિસ્ટર મંથન ! શું તમે આ આઘાત માંથી બહાર નહીં આવો ?"
પપ્પા i know well કે મંથન મારો દર્દી છે ને હું એની ડોક્ટર.
"બેટા પણ ?"
પૌલોમી એ કહેવા ખાતર જ કહી દીધું હતું પણ શું હવે મારા અને મંથનના વચમાં માત્ર દર્દી અને ડોક્ટરનો જ સંબંધ છે ? એ મનમાં વિચારી રહી અને મંથનને અનુસરી એની પાછળ જતા જતા મંથનની પીઠને જોઈ રહી. ઘણીવાર માણસની પૂંઠ પણ ઘણું બધું કહેતી હોય છે.
ડોક્ટર પૌલોમીને મંથનની પૂઠની આરપાર એનાં હૈયા પર પડેલો કારમો ઘા દેખાયો અને એની આંખના ખૂણે ભેજ છવાયો પણ ડોક્ટર મનસુખ મહેતાએ ડોક્ટર પૌલોમીની ભીની બનેલી આંખ ભલે જોઈ ન હતી. એ સિવાય પૌલોમીનું મંથન પ્રતિનું કુણું વલણ એમને ઘણું ઘણું કહી રહ્યું હતું ને પોતે સતર્ક રહેવું પડશે એમ જાત સાથે સંમતિ સાધી લીધી.
પરિણામ એ જ આવ્યું કે જે ડોક્ટર મહેતા ચાહતા હતા પણ ઘણીવાર ઈચ્છિત પરિણામ પાછળ દુખ છુપાયેલું હોય છે. મંથન ડોક્ટર પૌલોમી અને ડોક્ટર પટેલની અથાગ મહેનતે સાજો થઈ ગયો હતો. એ જોઈને ડોક્ટર મહેતાએ રાજી થવું જોઈએ. પણ ના પોતાની ડોક્ટર પુત્રી મંથન પ્રતિ ઢળી હતી એ એમને ના ગમતી વાત હતી. બીજું પોતાના જક્કી વલણને લઈને જીવતા ડોક્ટર મહેતાને આ પસંદ ન હતું.
એમણે લમણે હાથ મુક્યો કોઈ ભયાનક વિચારે એમના ચહેરા ઉપર સ્મિત છવાયુ. મનોમન બબડ્યા. "મારું ડોક્ટર જ્ઞાન પછી શા કામનું ?" "હમમમ..." એમ જ કરવું પડશે અને એ કાળ રાત્રી..! ડોક્ટર મહેતા અડધી રાતે દવાખાનાના કમ્પાઉન્ડમાં પ્રવેશ્યા.
એક ઇન્જેક્શન .....અને.... ગાંડપણની ચરમસીમાં..... ડોક્ટર મહેતાને ઇન્જેક્શન આપતા પરસેવો વળી ગયો. જરૂરી સૂચના આપી. બેખબર સ્ટાફ 'જીસર' કહીને પોતાના દેવતા જેવા સરને વંદી રહ્યો.
બીજા દિવસની સવાર. મંથન બેકાબુ બન્યો હતો. ડોક્ટર પૌલોમી અને ડોક્ટર પટેલ અવાચક હતા. બંનેએ પરિસ્થિતિને જાણી લીધી હતી. ડોક્ટર પૌલોમી લગભગ દોડતી એની કેબિનમાં ગઈ અને પોક મૂકીને રડી પડી.
આજે ડોક્ટર પૌલોમી એ માનસિક સંતુલન ગુમાવી દીધું છે. દીકરીની હાલત જોઈ નીલીમાબેનને પણ ચિતભ્રમ જેવું થયું છે. ડોક્ટર પટેલ હોસ્પિટલ છોડીને જતા રહ્યા છે અને ડોક્ટર મનસુખ મહેતા આજ પોતાની પત્ની અને વ્હાલસોયી દીકરીની સારવાર કરી રહ્યા છે. કદાચ મિસ્ટર મહેતા પણ???
ડોક્ટર મહેતા......
_______ગુડ નાઈટ. – દીપિકા ચાવડા 'તાપસી'
લેખકનો પરિચય
દીપિકા ચાવડા 'તાપસી'