યાદોનો ધબકાર

"યાદોનો ધબકાર"

****************** (03/08/2025)

કેનેડાના ટોરોન્ટો શહેરમાં એક ફ્લેટની બાલ્કનીમાં બેઠેલા નીરજના હાથમાં ચા નો પ્યાલો હતો અને નજર સામે સૂર્ય અસ્ત થઈ રહ્યો હતો. આકાશમાં લાલ, નારંગી, જાંબલી રંગોનો એવો ભભકો હતો કે જાણે કોઈ ચિત્રકારે રંગોની ફેણ ફેંકી દીધી હોય. પણ નીરજનું મન તો અગ્નિ અસ્તમાં નહિ, પણ ગુજરાતના એક નાના ગામમાં થતા ગોધુલિ અસ્તમાં હતું.

યાદોનો ધબકાર

એકાએક મોબાઇલના ટ....ણીક! અવાજે તેને વર્તમાનમાં ખેંચ્યો. એક મેસેજ હતો. ભારતથી, તેના બાળપણના મિત્ર વિરેન્દ્રનો. મેસેજમાં લખ્યું હતું: "ભાઈ નીરજ, આજે ગામમાં શ્રાવણ માસની પહેલી વરસાદી થઈ. એમાય તાજી તાજી ભાજી ખાવા બેઠા છીએ અને તારી યાદ આવી ગઈ."

આ મેસેજ વાંચતાં જ નીરજની આંખો ભીની થઈ ગઈ. એક ક્ષણમાં તો તે વર્ષો પહેલાંના સમયમાં પહોંચી ગયો. ગામના શિવમંદિરની પાછલી બાજુએ ભૂરી ભાજીના ખેતરમાં વરસાદમાં ભીંજવાતા બે બાળકો... તે અને વિરેન્દ્ર. ભીના કપડાં, ચહેરે ચીકણી માટી અને હાથમાં પકડાયેલી મા દ્વારા તોડવાની મનાઈ કરવામાં આવેલી ભૂરી ભાજીની ડાળીઓ... પછી ઘેર પહોંચ્યા પછી મા નો મિઠો ઠપકો અને પછી માં જ તે ભાજી બનાવીને આપતી એ ખાવાની મજા... આ બધું એવું સજીવ થયું કે નીરજની ચા એકદમ ઠંડી પડી ગઈ.!

તેણે જવાબ લખ્યો: "વિરેન, તું જાણે છે ને, અહીં આ ચા ની માલીપા દૂધ અને ખાંડ તો છે, પણ તેની સુગંધ નથી. સુગંધ તો ગામના ચૂલા પર ચડેલી ચા માં હતી. અને હા, અહીંની સુપરમાર્કેટમાં મળે છે ભૂરી ભાજી, પણ તેમાં ગંધ નથી... ગંધ તો ઓલી વરસાદી માટીની હતી ને!"

વિરેન્દ્રનો જવાબ તુરંત આવ્યો: હા "અહીં તો બીમારીમાં માટીની એ ગંધથી જ સાજા સારા થઈ જતા! તને યાદ છે ને, આપણે વરસાદમાં નહાતા અને શિવજીના મંદિરમાં ભીંજાયેલા કપડાં સુકાવતા?

નીરજે બાલ્કનીની રેલિંગ પકડી. નીચે સડક પર કારોની અનંત લહર ચાલુ હતી. દૂર સી.એન. ટાવરની લાઇટ્સ ચમકવા લાગી હતી. સંપન્નતા હતી, સુખ હતું, સગવડો હતી. પણ આ સંપન્નતા અને સગવડો વચ્ચે કોઈક ભાવનાત્મક ખાલીપણું હમેશા તેની છાતી પર બેસીને રહેતું. પણ આજે વિરેન્દ્રના મેસેજે તેને હડસેલો મારીને પાડી દીધું.!

તેણે ફોન ઉપાડ્યો અને વિરેન્દ્રને કોલ લગાવ્યો. "ભાઈ, હમણાં જ યાદ આવ્યું, એક વાર આપણે વરસાદમાં શિવ મંદિરના ઘંટ વગાડ્યા હતા ને? પછી પૂજારીએ પકડ્યા! અને આપણા બાપુઓને બોલાવ્યા. અને બે દિવસ સુધી આપણે એકબીજાની સાથે બોલ્યા નહિ."

ફોનના બીજે છેડેથી વિરેન્દ્ર હસ્તો હતો, "અરે, હા યાર! પણ તને યાદ છે, ત્રીજે દિવસે તું મારે ઘેર આવ્યો હતો શિવરાત્રિની વ્રતકથા સાંભળવા?

નીરજની આંખોમાંથી આંસુની એક બૂંદ ટપકી અને તેના ફોનની સ્ક્રીન પર પડી. આ સંભારણાઓ એવી તાજી અને એવી સત્ય લાગી કે જાણે તે બધું ગઈકાલે જ બન્યું હોય. પણ તે અને વિરેન્દ્ર વચ્ચે તો અઢાર વર્ષનું અંતર હતું, ...કેટલાય ગાઉંનું બે મહાદ્વીપોનું અને બે અલગ જીવનશૈલીઓનું અંતર હતું.

"વિરેન, આંહીં આ સગવડો છે, પૈસો છે, ભવિષ્ય છે," નીરજે કહ્યું, "પણ આંહીં નથી શિવમંદિરના ઘંટ અને નગારાઓનો ઘમઘમાટ, નથી વરસાદી માટીની સોડમ, નથી મા ના હાથની ચા ની સુગંધ, અને નથી તારા જેવો મિત્ર, જેને ખબર હોય કે મારા બાળપણની કેટલીયે યાદો દટાઈને બેઠી છે."

વિરેન્દ્ર થોડી ક્ષણ શાંત રહ્યો. પછી બોલ્યો, "પણ નીરજ, યાદો તો છે ને? અને યાદો કદી મરતી નથી. આપણે ભલે અહીં-તહીં છીએ, પણ આપણું બાળપણ તો એક જ ઠેકાણે, એક સાથે જીવ્યું છે. તે યાદોનો ખજાનો તો આપણી સાથે જ છે. અને આપણે ફરી પાછા મળીશું.!

નીરજે મોબાઇલ બંધ કર્યું અને બાલ્કનીમાંથી અંદર આવ્યો. ફ્લેટમાં એકદમ શાંતિ હતી. તે કમ્પ્યુટર પાસે ગયો અને ગૂગલ પર શોધ કરી: "ટોરોન્ટોમાં ગુજરાતી ગ્રોસરી સ્ટોર". તેને એક એડ્રેસ મળ્યું જે પાસે જ હતું. તે તુરંત જ ત્યાં ગયો અને ભૂરી ભાજી, ચણાનો લોટ, અને મસાલા ખરીદી લાવ્યો.

એ રાત્રે, ટોરોન્ટોની એ ફ્લેટની રસોડામાં, ગુજરાતી માટીની સોડમ નહોતી, વરસાદનો અવાજ નહોતો, પણ ભૂરી ભાજીના ઢોસા તળાતા હતા. નીરજે એક ઢોસો તળ્યો, ઉપર મીઠું મરચું નાખ્યું અને પહેલો કોળિયો ખાધો.

આંખો બંધ કરતાં, તેને લાગ્યું કે જાણે શિવમંદિરના ઘંટડા વાગે છે, વરસાદના છીંટા ફરી એકવાર તેના ગાલને ભીનો કરે છે, અને તેનો બાળપણનો મિત્ર તેની બાજુમાં ઊભો હસે છે.!!

દૂર દેશમાં, "યાદોનો ધબકાર" જીવનનો એકમાત્ર સાથી બની જાય છે. અને ક્યારેક, એ ધબકારને સાંભળવા માટે, એક ભૂરી ભાજીનો .....ઢોસો જ પૂરતો હોય છે. 🥙🥙🥙

✍🏻Ramesh Jani_(03/08/2025)

____________

"Conclusion:

Be sure to check out our homepage for the Latest Posts. Thanks for visit this Post, Stay connected with us for more Posts.🌺