ઢળતી સાંજ (Dhalti Saanj)

"ઢળતી સાંજ .."

******************* (10 - 08 -2025)

સૂરજનો લોહી જેવો લાલ ગોળાકાર ધીમે ધીમે પશ્ચિમના આકાશમાં ઢળતો હતો. આથમણી રેખા પર ઊભેલા વડના ઝાડની ડાળીઓએ તેને કેટલાક ક્ષણો માટે પકડી રાખ્યો, જાણે કોઈ માતા પોતાના દૂર જતા બાળકને છેલ્લી વાર આંગળીથી ઝાલી રહી હોય! પછી એણે પણ હાર માની. 

ઢળતી સાંજ

સાંજનો પહેરવેશ ઓઢતા આકાશમાં લાલ, નારંગી, જાંબલી રંગોની ચુનરીઓ ફરફરતી હતી. પણ ગામના કોઠાર પાછળ ઊભેલા રઘુને આજે તે સુંદરતા દુઃખની લાગી.

એના હાથમાં એક ફાટેલો કાગળ હતો. કાગળ ઉપર લખેલા શબ્દો એના હૃદયને ચીરી રહ્યા હતા : "રઘુ, હું તારી રાહ જોઈશ નહીં... મારા બાપે મારું લગ્ન બીજે ઠેકાણે ઠરાવી દીધું છે..."

એ કાગળ વાંચીને જાણે પથ્થરની મૂર્તિ બની ગયો. એના કાનમાં ફરી વાર મીનાનો મધુર અવાજ ગુંજી રહ્યો : "રઘુ તમે જ્યારે શહેરથી ડિગ્રી લઈને પાછા આવશો, ત્યારે આપણે બન્ને ગામના શિક્ષક બનીશું... અને પછી..." ...પણ હવે એ સપના ભાંગીને ચૂરા થઈ ગયા હતા.

એકાએક એના ધ્યાનને ખેંચતો એક અવાજ આવ્યો. "રઘુભાઈ, અહીં કોઠાર પાછળ કેમ ઊભા છો?" રઘુએ મૂંઝવણભરી નજરે જોયું તો ગામની જ દસ વર્ષની છોકરી ગંગા હાથમાં દીવો લઈને ઊભી હતી. "બા કહે છે, સાંજ થઈ ગઈ, ઘરે આવો."

રઘુએ કાગળ ખિસ્સામાં મૂકી દીધો અને ગંગાની સાથે ચાલવા લાગ્યો. રસ્તામાં ગંગા બડબડતી હતી : "આજે શાળામાં શિક્ષકે અમને 'સૂર્યાસ્ત'ની કવિતા શીખવી. ....સૂરજ ડૂબે ત્યારે એ રડે છે કે, રઘુભાઈ?"

રઘુએ મીઠો પ્રયત્ન કરીને જવાબ આપ્યો : "ના ગંગા, સૂરજ રડતો નથી. એ તો બીજે ઠેકાણે ઉગવા જાય છે." એણે જાણે પોતાની જાતને સમજાવ્યું.

ઘરે પહોંચ્યા ત્યારે એની માતાએ ચહેરા પરની ચિંતા છુપાવી લીધી. "બેટા, આજે તારા મિત્ર ભગતનો કાગળ આવ્યો છે. લેખા કહે છે કે શહેરમાં તારા માટે શિક્ષકની નોકરી લાયક છે."

રઘુએ કાગળ વાંચ્યો. મીનાના વિયોગની વેદના હજુ તાજી હતી, પણ એમાંથી એક નવી આશા ઊગી. એણે માતાની સામે જોયું : "મા, હું જઈશ. પણ એક વાર મીનાને ઘેર જઈને આખરી વિદાય લઈશ."

મીનાને ઘેર જતાં રઘુનાં પગ ધ્રૂજતા હતા. મીનાના પિતા એને જોતાં જ ગુસ્સે થયા, પણ મીના બહાર આવી. એની આંખો લાલ હતી. "મીના, હું આજે જાઉં છું..." રઘુએ કંપતે અવાજે કહ્યું.

મીનાએ એક લિફાફો એના હાથમાં મૂક્યો. "આ લો... મારા બાપુને કહ્યું કે જો મને રઘુ સાથે પરણવા નહીં દો, તો હું જીવતી આગમાં સળગીશ. આજે સવારે એમણે રોઈને સહમતિ આપી."

રઘુની આંખોમાં આંસુ ભરાઈ આવ્યાં. સાંજનો અંધકાર હવે ગાઢ થયો હતો, પણ એના હૃદયમાં ઉજાસ ફેલાયો. એણે મીનાનો હાથ પકડી લીધો. દૂર આકાશમાં પહેલો તારો ઝબક્યો, જાણે ઈશ્વરે એમના નવજીવન પર મુગટ ચૂમી લીધો હોય!

– Ramesh Jani __"

"Conclusion:

આ પોસ્ટની મુલાકાત બદલ આભાર, નવીનતમ અપડેટ માટે #આવકારનું homepage ચેક કરશો, ...પ્રેરણાદાયી વાંચન, પ્રકૃતિને અનુરૂપ જીવન વગેરે લોકોપયોગી આર્ટિકલ અને હળવી મનોરંજન પોસ્ટ માટે અમારી સાથે જોડાયેલા રહો.🌺  ____"આપના પ્રતિભાવ ... નીચે આપેલ કોમેન્ટ બોક્સમાં આપી શકો છો ..!!